We maken vreemde toestanden mee in de gevangenis.

In het begin van dit jaar waren er tot 960 gevangenen, waaronder meer dan 500 opstandelingen van Kamuina Nsapu. Toen men in januari vernam dat Felix Tshisekedi de nieuwe president van Congo werd, verwachtten alle gevangenen vlug bevrijd te worden. Zeker toen de nieuwe president een amnestie aankondigde voor alle politieke gevangenen van het land. De opstandelingen van Kamuina Nsapu beschouwen hun opstand als een politieke beweging tegen de voormalige president Kabila. Dus begonnen ze met kracht hun vrijlating op te eisen. Hun medestrijders die zich bij de gouverneur hadden gemeld, waren niet aangehouden. Dus… “waarom moeten wij dan blijven afzien in de gevangenis?”…

In april waren er nog 800 gevangenen en men begon regelmatig mensen te bevrijden, in totaal meer dan 100. Er werd beloofd nog meer gevangenen te bevrijden maar het bleef bij loze woorden. Tot grote woede van de gevangenen die zich bedrogen voelden en in opstand kwamen. De directeur en al zijn medewerkers waren niet meer welkom en werden door de gevangenen weggejaagd. Ze braken de deuren open van al hun slaapplaatsen, verwoestten de kantoren van de directie en verbrandden alle documenten. Tot op vandaag slapen ze allemaal buiten rond een vuur op de grote binnenplaats. De hele gevangenis is dag en nacht omringd door zwaar bewapende soldaten. Aan de binnenkant van de ingangspoort staan ook heel wat gewapende ordestrijdkrachten. De verantwoordelijken van de gevangenis gaan niet verder dan een paar meter binnen. Ze hebben schrik want vijf meter verder staat een hele groep boze gevangenen die hun bewakers geen al te fijne scheldwoorden toeroepen.

De hele gevangenis wordt nu al vele weken uitsluitend door gevangenen geleid. Met als gevolg dat ze ’s nachts beetje bij beetje de hoge omheiningsmuur overklauteren en gaan lopen nadat ze de soldaten aan de buitenkant van de muur hebben uitgeschakeld met behulp van sterke inlandse alcohol, hennep en geld. Ongeveer 200 zijn weg gelopen. De staat heeft als reactie een groep van 45 gevangenen getransfereerd naar verschillende andere gevangenissen op meer dan duizend kilometer van Kananga. Ze hebben dat op een bedrieglijke manier gedaan want sommige militairen droegen T-shirts die verwijzen naar demobilisatie en re-integratie. Ze gaven dus de indruk dat het een legale bevrijding betrof, wat achteraf niet zo bleek te zijn. Dat heeft de woede van de andere gevangenen nog meer aangescherpt.

Alleen wij met onze dienst van de kerk zijn er nog welkom, de gevangenen vertrouwen ons volledig. We doen gewoon voort met onze dagelijkse diensten. De bange mensen van de staat begrijpen dat niet en staan daar met lede ogen op te kijken. Op hun vraag aan ons om te weten hoe dat komt, antwoorden we dat het te maken heeft met respect en liefde. Ook dat begrijpen ze niet… Na heel wat vergaderingen met de staatsautoriteiten, onder begeleiding van de UNO, heeft de staat ons een erg moeilijke taak toevertrouwd: om te werken aan de verzoening tussen hen en de gevangenen. We hebben dat aanvaard maar het is lopen op Congolees ijs!

Een nieuwe waterpomp is in Kinshasa aangekocht, maar zolang de spanningen in de gevangenis niet zijn opgelost, is het moeilijk om er een waterput te boren. We wachten dus… Hetzelfde geldt voor de nieuwe latrines waarvoor het geld gestort is door de actie “De PoTop” in Antwerpen.